چند سال پیش ، در مسابقات پاراالمپیک سیاتل ، 9 شرکت کننده که همگی معلول جسمی یا ذهنی بودند ، برای مسابقه دو 100 متر با مانع در جایگاه قرار گرفتند.

وقتی علامت داده شد ، آنها شروع به دویدن کردند ، البته به طور نا منظم ، ولی همگی می خواستند مسیر را بپیمایند و برنده شوند. ناگهان جوانی در پرش از نخستین مانع نقش بر زمین شد. او از فرط درد و ناراحتی شروع به گریه کرد. بقیه شرکت کنندگان به شنیدن صدا سرعتشان را کم کردند و متوقف شدند. گزارشی غیر معمول شنیده شد : 8 ورزشکار برای کمک به رقیبی که بر زمین افتاده ، به عقب برگشتند. دختر جوانی که سندروم داون داشت ، خم شد و گونه وی را بوسید و گفت : " نگران نباش. همه چیز رو به راه می شود. "

آن روز ، رکورد جهانی شکسته نشد ، ولی آن 9 ورزشکار ، بازو به بازو ، با هم از خط پایان گذشتند. در آن لحظه ، تمام حاضران در استادیوم به پا خاستند و با تمام وجود برای چندین دقیقه دست زدند. شور و هیجان آنان بیش از یک رکورد جدید بود.

اما چرا ؟

چون همه ما در عمق وجودمان می دانیم که ارزش زندگی ، فقط برنده شدن نیست. ما باید به دیگران هم کمک کنیم تا برنده شوند ، حتی اگر گاهی وقت ها مجبور باشیم سرعتمان را کم کنیم و به عقب برگردیم.

" گرد هم آمدن آغاز مسیر نیست ؛ با هم ماندن پیشرفت است ؛ و با هم کار کردن ، موفقیت."  هنری فورد

منبع:مجله موفقیت

پیرمردی تهی دست ، زندگی را در نهایت فقر و تنگ دستی می گذراند و با سائلی برای زن و فرزندانش قوت و غذایی ناچیز فراهم می کرد.

از قضا یک روز که به آسیاب رفته بود ، دهقان مقداری گندم در دامن لباسش ریخت و پیرمرد گوشه های آن را به هم گره زد و در همان حالی که به خانه برمی گشت با پروردگار از مشکلات خویش سخت می گفت و برای گشایش آنها فرج می طلبید و تکرار می کرد : ای گشاینده گره های نا گشوده عنایتی فرما و گره ای از گره های زندگی ما بگشای.

پیرمرد در حالی که این دعا را با خود زمزمه می کرد و می رفت ، یک باره یک گره از گره های دامنش گشوده شد و گندم ها به زمین ریخت. او به شدت ناراحت شد و رو به خدا کرد و گفت :

من تو را کی گفتم ای یار عزیز

کاین گره بگشای و گندم را بریز

آن گره را چون نیارستی گشود

این گره بگشودنت دیگر چه بود !؟

پیرمرد نشست تا گندم های به زمین ریخته را جمع کند ولی در کمال ناباوری دید دانه های گندم روی همیانی از زر ریخته شده است ! پس متوجه فضل و رحمت خداوندی شد و متواضعانه به سجده افتاد و از خداوند طلب بخشش نمود.

فردی چند گردو به بهلول داد و گفت : بشکن و بخور و برای من دعا کن. بهلول گردو ها را شکست ولی دعا نکرد.

آن مرد گفت: گردوها را می خوری نوش جان ، ولی من صدای دعای تو را نشنیدم !

بهلول گفت : مطمئن باش اگر در راه خدا داده ای خدا خودش صدای شکستن گردو ها را شنیده است.....!

گویند شیخ ابوسعید ابوالخیر چند درهم اندوخته بود تا به زیارت کعبه رود. با کاروانی همراه شد و چون توانایی پرداخت برای مرکبی نداشت پیاده سفر کرده و خدمت دیگران می کرد. تا در منزلی فرود آمدند و شیخ برای جمع آوری هیزم به اطراف رفت....

در زیر درختی مرد ژنده پوشی با حالی پریشان دید از احوال وی جویا شد و دریافت که از خجالت اهل و عیال در عدم کسب روزی به اینجا پناه آورده است و هفته ای است که خود و خانواده اش در گرسنگی به سر برده اند.....

چند درهم اندوخته خود را به وی داد و گفت برو.

مرد بینوا گفت: مرا رضایت نیست تو در سفر حج در حرج باشی تا من برای فرزندانم توشه ای ببرم. شیخ گفت حج من ، تو بودی و اگر هفت بار گرد تو طواف کنم به زانکه هفتاد بار زیلرت آن بنا کنم......

پدری دست بر شانه پسرش گذاشت و پرسید : من قوی تر هستم یا تو ؟

پسر پاسخ داد: من

پدر به یاد زحمت هایی که برای او کشیده بود افتاد.دوباره پرسید : من قوی تر هستم یا تو؟

پسر دوباره گفت: من

پدر دست خود را از روی شانه پسر برداشت.چند قدم از او دور شد و نا امیدانه دوباره پرسش خود را مطرح کرد: من قوی تر هستم یا تو ؟

پسر پاسخ داد : شما !

پدر با تعجب پرسید : چرا تغییر عقیده دادی ؟

پسر گفت : چون وقتی که دست شما روی شانه من بود احساس می کردم تمام قدرت دنیا پشتیبان من است !

منبع: مجله موفقیت

در قوم بنی اسرائیل ، قحطی افتاد. مردم چاره ای ندیدند جز آنکه به خدا رو آورند و از او باران بخواهند. چند بار نماز خواندند و از خدا باران خواستند اما هیچ ابری در آسمان پدیدار نشد. حضرت موسی (ع) علت را از خداوند جویا شد. وحی آمد که : « ای موسی! در میان شما ، سخن چینی است که دعای شما را باطل می کند و تا او در میان شماست ، دعای تان را اجابت نخواهم کرد.»

موسی (ع) گفت : « بار خدایا! او را به ما بشناسان تا از میان خویش بیرون افکنیم.»

باز وحی آمد : « ای موسی! من ، دشمن سخن چینی هستم. آن گاه ، خود سخن چینی کنم و عیب کسی را به تو بگویم؟!»

موسی (ع) گفت : « پس تکلیف چیست؟»

وحی آمد : « همه باید توبه کنند.»

چون همه از سخن چینی توبه کردند ، خداوند ، باران فرستاد.

«سخن چینی» سبب بروز اختلاف و کینه و ایجاد کدورت در بین افراد می شود و چه بسا ، آبروی فردی با این کار ریخته می شود. همان طور که پیداست ، این عمل نزد خداوند ، بسیار زشت و مانع از استجابت دعا می گردد. بیایید تلاش کنیم و این صفت بد را از خودمان دور کنیم تا هم نزد خداوند ، عزیز و محترم باشیم و هم نزد خلق خدا.

منبع: کیمیای سعادت ج 2

مجله شادکامی

« اسکندر مقدونی » در 33 سالگی در گذشت. روزی که این جهان را ترک می کرد ، خواست یک روز دیگر هم زنده بماند ، فقط یک روز دیگر تا بتواند مادرش را ببیند. همان 24 ساعت فاصله ای که باید طی می کرد تا به پایتختش برسد.

«اسکندر» از راه «هند» به «یونان» بر می گشت و به مادرش قول داده بود وقتی که تمام دنیا را به تصرف خود در آورد ، باز خواهد گشت و تمام دنیا را یکپارچه به او هدیه خواهد داد. بنابراین ، «اسکندر» از پزشکان خواست تا 24 ساعت مهلت برای او فراهم کنند و مرگش را به تعویق اندازند. پزشکان پاسخ دادند که کاری از دست شان بر نمی آید و او بیش از چند دقیقه قادر به ادامه ی زندگی نخواهد بود.

«اسکندر» گفت : « من حاضرم نیمی از تمام پادشاهی خود را یعنی نیمی از دنیا را در ازای 24 ساعت بدهم.»

پزشکان گفتند : « اگر همه ی دنیا را هم که از آن شماست بدهید ، ما نمی توانیم کاری برای نجات شما انجام دهیم. این ، امری غیر ممکن است.»

آن لحظه بود که اسکندر بیهوده بودن تمامی کوشش هایش را به طور عمیق درک کرد. او با تمام دارایی اش که کل دنیا بود ، نتوانست حتی 24 ساعت را بخرد. 33 سال از عمرش را به هدر داده بود برای تصاحب چیزی که با آن حتی قادر به خرید 24 ساعت هم نبود. او متوجه شد که به خاطر این دنیای واهی باید با نا امیدی و محرومیت کامل ، جهان را ترک کند.

تمام انسان های جاه طلب با نا امیدی از دنیا می روند. بیش تر آنان در نا امیدی زندگی می کنند و در نا امیدی نیز از دنیا می روند. « قناعت » به سادگی یعنی درک این نکته که خواسته های خود خواهانه ، غیر عقلانی و احمقانه اند.

منبع:مجله شادکامی

پیش از آنکه «سقراط» را محاکمه کنند ، از او پرسیدند : « بزرگ ترین آرزویی که در دل داری ، چیست؟ »

پاسخ داد : « بزرگ ترین آرزوی من ، این است که به بالاترین مکان در آتن صعود کنم و با صدای بلند به مردم بگویم که ای رفقا ! چرا با این حرص و ولع ، بهترین و عزیزترین سال های عمر خود را به جمع آوری ثروت و طلا می گذرانید ، در حالی که آن گونه که باید و شاید ، در تعلیم فرزندان تان که مجبور هستید روزی ثروت خود را برای آنان باقی گذارید ، همت نمی گمارید ؟! »

مسعود لعلی

روزی مردی به خانه آمد و دید که  دختر سه ساله اش، قشنگ ترین و گران ترین کاغذ کادوی موجود در کمد آن را تکه تکه کرده است و با آن ، یک جعبه کفش قدیمی را تزئین نموده!!!!

مرد ، دخترک را به خاطر این کار تنبیه کرد و دختر کوچولو ، آن شب با گریه به رختخواب رفت و خوابید.فردا مرد وقتی از خواب بیدار شد و چشمانش را باز کرد، دید که دخترش بالای سرش نشسته و جعبه تزئین شده را به طرف آن دراز کرده! مرد تازه یادش آمد که امروز ، روز تولدش است و دخترش آن کاغذ را برای تزئین کادوی تولد آن استفاده کرده. با شرمندگی ، دخترش را بوسید و جعبه را از آن گرفت و درش را باز کرد اما در کمال تعجب دید که جعبه خالیه!!!!

مرد دوباره به دخترش پرخاش کرد که : « جعبه ی خالی که هدیه نمی شود!!! باید در آن چیزی می گذاشتی!!!»

دخترک با تعجب به صورت پدرش خیره شد و گفت : « اما این جعبه خالی نیست. من دیشب هزار تا بوسه در آن گذاشتم تا هر وقت دلت برایم تنگ شد ، یکی از آن ها را برداری و استفاده کنی.» از آن روز به بعد ، پدر همیشه آن جعبه را همراه خودش  داشت و هروقت دل تنگ می شد در آن را باز می کرد و به آرامی یک بوسه برمی داشت.

پیرمردی در ساحل دریا در حال قدم زدن بود ، به قسمتی از ساحل رسید که هزاران ستاره دریایی به خاطر جز و مد در آن جا گرفتار شده بودند و دخترکی را دید که ستاره های دریایی را می گرفت و یکی یکی آن ها را به دریا می انداخت. پیر مرد به سمت دخترک رفت و به او گفت : « چه کار بیهوده ای ، تو که نمی توانی همه ی ستاره های دریایی را نجات بدهی ، آن ها خیلی زیاد هستند. »

دخترک لبخندی زد و گفت : « می دانم ولی این یکی را می توانم نجات بدهم . » و یک ستاره دریایی را به دریا انداخت « و این یکی را » و آن را به دریا انداخت « و یکی....»

شاید همه مشکل ها و سختی ها را نتوان یک جا حل کرد ولی یکی یکی می توان آن ها را از میان برداشت.

منبع:مجله شادکامی

روزی مردی خواب دید که پیش فرشته هاست و نظاره گر کارهای آنان است. گروهی از فرشتگان را دید که سخت مشغول کارند. مرد از فرشتگان پرسید : « شما مشغول انجام چه کاری هستید ؟» یکی از فرشتگان در حالی که  نامه ای را باز می کرد ، گفت : « این جا بخش دریافت است. ما دعا ها و درخواست های مردم را از خدا تحویل می گیریم.»

مرد کمی جلوتر رفت. بار دیگر عده ای از فرشتگان را دید که به سرعت ، کاغذ هایی را درون پاکت می گذارند و آن ها را توسط پیک هایی به زمین می فرستند. مرد پرسید : « شما چه کار می کنید ؟» یکی از فرشتگان با عجله گفت : « ما الطاف و رحمت های خداوند را برای بندگان به زمین می فرستیم. »

مرد بار دیگر چند قدمی جلو رفت. فرشته ای را دید که بی کار نشسته است. مرد با تعجب از آن فرشته پرسید : « شما چه کار می کنید ؟» فرشته جواب داد : « اینجا بخش تصدیق جواب است ، مردمی که دعاهایشان مستجاب شده ، باید جواب بفرستند. چون تعداد کمی جواب می دهند ، در حال حاضر بی کار نشسته ام.»

مرد از فرشته پرسید : « مردم چگونه می توانند جواب بفرستند ؟ »

فرشته پاسخ داد: « فقط کافی ست بگویند خدایا شکر »

بیایید از امروز دیگر نگذاریم این فرشته بی کار بنشیند.

منبع:مجله شادکامی

مردی بار سنگینی از نمک بر پشت الاغ اش گذاشته بود و به شهر می برد تا آن ها را بفروشد. در مسیر به رودخانه ای رسید. هنگام رد شدن از رودخانه ، پای الاغ سر خورد و درون آب افتاد. الاغ وقتی بیرون آمد ، بار نمک در آب حل شده بود و بارش سبک تر شده بود.

روز بعد مرد و الاغ ، بار دیگر راهی شهر شدند و به همان رود رسیدند. الاغ به خاطر اتفاق دیروز ، خود را به درون آب انداخت و بار خود را سبک تر کرد.

مرد که بسیار ناراحت شده بود ، با خود گفت : « این طوری نمی شود. باید به جای نمک ، چیز دیگری برای فروش  به شهر ببرم.»

فردای آن روز ، مرد مقدار زیادی پشم ، بار الاغ کرد. هنگام گذشتن از رودخانه ، الاغ بار دیگر خود را به آب انداخت اما وقتی بلند شد ، مجبور شد باری چند برابر قبل را تا شهر حمل کند.

بسیاری از مشکلات ما در زندگی ، ناشی از این است که متوجه تغییرات نمی شویم و با استراتژی ها و الگوهای قدیمی به استقبال شرایط جدید می رویم.

منبع: مجله شادکامی

روزی قورباغه ای کنار نهری نشسته بود ، عقربی آمد و گفت : « من می خواهم از نهر بگذرم

اما شنا بلد نیستم ، ممکن است لطف کنی و من را بر پشت خود تا آن سوی نهر ببری ؟ »

قورباغه گفت : « اما تو یک عقرب هستی و عقرب ها ، قورباغه ها را نیش می زنند ! »

عقرب گفت : چرا نیش بزنم ؟ من می خواهم به آن طرف برسم ! و قورباغه قبول کرد.

درست به وسط راه رسیده بودند که عقرب ، قورباغه را نیش زد. قورباغه در حالی که از درد به

خود می پیچید و آخرین نفس ها را می کشید ، گفت : چرا این کار را کردی ؟ حال هر دو غرق

می شویم !

عقرب گفت : آخر من یک عقربم و عقرب ها باید قورباغه ها را نیش بزنند !

مراقب عقرب ها باشید !

در پیرامون شما انسان هایی هستند که غرق شدن برایشان مهم نیست ، به شرط آنکه شما را هم با خود به زیر بکشند.

بازرگان موفقی بود که کالا ها و وسایل تزئینی و گران بهای بسیاری داشت. یک روز که از مسافرت بازگشت ، متوجه شد خانه و مغازه اش در نبود او آتش گرفته و سوخته است. در این حادثه ، تمامی دار و ندار مرد بازرگان سوخت و خاکستر شد و خسارت هنگفتی به او وارد آمد.

فکر می کنید آن مرد چه کرد ؟ خدا را مقصر شمرد و ملامت کرد و یا اشک ریخت ؟

او با لبخندی بر لبان و نوری در دیدگان ، سر به سوی آسمان بلند کرد و گفت : « خدا ! می خواهی که اکنون چه کنم؟ »

مرد تاجر پس از نابودی کسب پر رونق خود ، تابلویی بر ویرانه ی خانه و مغازه اش آویخت : « مغازه ام سوخت ، خانه ام سوخت ، کالا هایم سوخت ، اما ایمانم نسوخته است ! از فردا شروع به کار خواهم کرد ! »

این نمونه انسانی است که شیوه ی رویارویی صحیح با کشمکش های زندگی را در رنج ها و دشواری ها آموخته است. 

مردی ، اسب اصیل و بسیار زیبایی داشت که توجه هر بیننده ای را به خود جلب می کرد. همه آرزوی تملک آن را داشتند. بادیه نشین ثروتمندی پیشنهاد کرد که اسب را با دو شتر معاوضه کند اما مرد موافقت نکرد ؛ حتی حاضر نبود اسب خود را با تمام شترهای مرد بادیه نشین تعویض کند.

بادیه نشین با خود فکر کرد : « حالا که او حاضر نیست اسب خود را با تمام دارایی من معاوضه کند ، باید به فکر حیله ای باشم. »

روزی خود را به شکل یک گدا در آورد و در حالی که تظاهر به بیماری می کرد ، در حاشیه ی جاده ای دراز کشید. او می دانست که مرد با اسب خود از آن جا عبور می کند. همین اتفاق هم افتاد. مرد با دیدن آن گدای رنجور ، سرشار از همدردی ، از اسب پیاده شد. به طرف مرد بیمار و فقیر رفت و پیشنهاد کرد که او را نزد یک پزشک ببرد. مرد گدا ناله کنان جواب داد : من رنجور تر از آن هستم که بتوانم راه بروم روزها ست که چیزی نخوردم دیگر قدرت ندارم. مرد به او کمک کرد تا سوار اسب شود. به محض اینکه مرد گدا روی زین نشست ، پاهای خود را به پهلو اسب زد و به سرعت دور شد.

مرد که متوجه شد گول بادیه نشین را خورده است ، فریاد زد : صبر کن ! می خواهم چیزی به تو بگویم. بادیه نشین که کنجکاو شده بود ، کمی دور تر ایستاد. 

مرد گفت : تو اسب مرا دزدیدی. دیگر کاری از دست من بر نمی آید اما فقط کمی وجدان داشته باش و این خواهش مرا بر آورده کن.« برای هیچ کس تعریف نکن که چگونه مرا گول زدی »

بادیه نشین تمسخر کنان فریاد زد : چرا باید این کار را انجام دهم ؟

مرد گفت : چون ممکن است زمانی بیمار درمانده ای کنار جاده ای افتاده باشد. اگر همه این جریان را بشنوند ، دیگر کسی به او کمک نخواهد کرد. بادیه نشین شرمنده شد. بازگشت و بدون اینکه حرفی بزند ، اسب اصیل را به صاحب واقعی آن پس داد .......

منبع: بر گرفته از کتاب بال هایی برای پرواز از نور برت لش لایتنر

مجله شادکامی

روزی زنی از خواب بیدار می شود ؛ در آینه نگاه می کند و متوجه می شود که فقط سه تار مو در سرش مانده ! به خود می گوید : « فکر می کنم امروز ، بهتر باشد موهایم را ببافم !! »

همین کار را می کند و آن روز را به خوشی می گذراند.

روز بعد از خواب بیدار می شود و خودش را در آینه نگاه می کند و می بیند که فقط دو تار مو در سرش مانده. به خود می گوید : « امروز فرقم را از وسط باز می کنم. » همین کار را می کند و روز را با خوشی سپری می کند .

روز بعد بیدار می شود و می بیند که فقط یک تار مو در سر دارد . به خود می گوید : « امروز موهایم را از پشت جمع می کنم . » همین کار را می کند و روز را با شادی سپری می کند.

روز بعد بیدار می شود و می بیند که حتی یک تار مو هم در سرش باقی نمانده !! به خود می گوید : « امروز مجبور نیستم موهای خود را درست کنم !!!!!! »

چه خوب است به داشته های خود ، فکر کنیم .... !

منبع: مجله شادکامی

(بایزید بسطامی) را پرسیدند: این جایگاه به دعای مادر یافتی؛ این بزرگی میان خلق و این شهرت به چه یافتی؟

گفت: آن را هم به دعای مادر که شبی از من آب خواست؛ بنگریستم در خانه آب نبود کوزه برداشتم بر لب جوی رفتم آب بیاورم؛چون بر سر مادر آمدم، خوابش برده بود.با خود گفتم: اگر بیدارش کنم، من بزهکار باشم؛ ایستادم تا مگر بیدار شود. بامداد بیدار شد، سر بلند کرد و گفت:چرا ایستاده ای ؟ قصه بگفتم. برخواست و نماز کرد و دست به دعا برداشت و گفت: الهی! چنان چه این پسر، مرا بزرگ و عزیز داشت، در میان خلقت او را بزرگ و عزیز گردان.

منبع: مجله شادکامی

دو مرد در کنار دریاچه ای مشغول ماهی گیری بودند. یکی از آنها ، با تجربه و کاردان و دیگری بی تجربه و نادان بود و ماهی گیری نمی دانست. هر بار که مرد با تجربه ، ماهی بزرگی می گرفت ، آن را در قفس یخی اش می انداخت تا تازه بماند اما مرد بی تجربه وقتی ماهی بزرگی می گرفت ، آن را دوباره به آب می انداخت و مرد با تجربه با تعجب ، او را نظاره می کرد تا آنکه سرانجام طاقتش تمام شد و پرسید : « چرا ماهی های به این بزرگی را به آب باز می گردانی ؟ »

مرد بی تجربه با ناراحتی پاسخ داد : « چون من فقط یک ماهی تابه کوچک دارم. »

گاهی وقت ها ما انسان ها مانند آن ماهی گیر بی تجربه ، رویاها و شانس های بزرگ زندگی مان را که خداوند مهربان بر سر راه مان قرار داده است ، از زندگی مان کنار می زنیم ، تنها به این خاطر که اعتقاد و دیدگاه ما کوچک است. ما به آن ماهی گیر می خندیدیم چرا که نفهمید او تنها به یک ماهی تابه ی بزرگ تر نیاز دارد اما در واقع چه قدر آماده ایم تا سطح تفکر و دیدگاه خود را وسعت بخشیم؟

خداوند هرگز به ما چیزی بیشتر از آنچه توان کنترل آن را داریم ،نخواهد داد. پس بیایید با اطمینان و بدون ترس در مسیری که خداوند جلوی پای مان قرار می دهد ، قدم بگذلریم.

منبع: مجله شادکامی

اریک موسامبانی شناگری از گینه بود که در المپیک سال 2000 میلادی شرکت کرد ولی برنده نشد. او تا زمان شرکت در مسابقه ، هیچ وقت یک استخر بزرگ ندیده بود و در کشورش در استخر یک هتل که فقط 20 متر طول داشت تمرین می کرد. 

دو شرکت کننده دیگر از نیجر و تاجیکستان هر دو به علت شیرجه ی اشتباه در شروع مسابقه از دور حذف شدند  اریک به تنهایی در استخر مسابقه به شنا کردن ادامه داد. علاوه بر این او هیچ وقت در یک مسیر صد متری مسابقه نداده بود. او در حالی که سرش را از آب بالا گرفته بود و به سختی پا می زد به شنا کردن ادامه داد. 

اولین طول استخر را با تقلای فراوان ، طی کرد و هنگام پیمودن طول دوم ، نزدیک بود غرق شود ولی او آنچه در توان داشت انجام داد. 30 متر مانده به خط پایان 17 هزار تماشاگر به تشویق او پرداختند و با هر پایی که او میزد صدای تشویق تماشاگران بلند تر می شد. 10 متر مانده تا پایان کار او مانند چوب پنبه روی سطح آب بالا و پایین می رفت و جمعیت تشویقش می کردند.

سر انجام هنگامی که به پایان مسیر مسابقه رسید سقف استادیوم از هلهله و پای کوبی تماشا گران در حال کنده شدن بود ! او مسیر مسابقه را در 1 دقیقه و 52 ثانیه طی کرده بود یعنی 1 دقیقه دیر تر از رکورد دیگران ، اما کسی به این موضوع توجه نکرد چون اریک آنچه در توان داشت انجام داده بود.

در یک کلام :

وقتی دیگران بدانند که شما آنچه را در توان داشته اید انجام داده اید ، بدون توجه به نتیجه آن را از شما خواهند پذیرفت و حمایت تان خواهند کرد.

منبع: مجله شادکامی

روزی پادشاه عادلی ، میوه ای به یکی از چاکرانش داد. آن چاکر ، میوه را با چنان اشتهایی خورد که گویی تا به حال میوه ای به آن خوبی نخورده است. از خوردن غلام پادشاه به هوس افتاد و گفت : ای غلام ! نصف میوه را به من بخورم ؛ آن قدر با اشتها خوردی که من نیز به هوس افتادم.

چون پادشاه ، نصف میوه را گرفت و چشید ، دید آن میوه آنقدر تلخ است که نمی شود خورد. رو به غلام کرد و گفت : آخر چه کسی را دیده ای که چنین میوه تلخی را با اشتها بخورد ؟ غلام گفت : ای شهریار ! چون از دستانت صد ها بار به من خوبی و برکت رسیده ، حال که یکبار میوه ی تلخی از تو به دستم رسیده شایسته نیست آن را پس دهم و چون از دستانت در هر لحظه گنجی می رسد ، چگونه با یک تلخی ، رنجور شوم ؟!

منبع:مجله شادکامی  

مردی چهار پسر داشت. آنان را به ترتیب به سراغ درخت گلابی فرستاد که در فاصله ای دور از خانه شان روییده بود. پسر اول در زمستان، دومی در بهار ، سومی در تابستان و پسر چهارم در پاییز به کنار درخت رفتند. سپس پدر همه را فرا خواند و از آنان خواست که بر اساس آنچه دیده بودند، درخت را توصیف کنند.

پسر اول گفت: درخت زشتی بود، خمیده و در هم پیچیده. پسر دوم گفت: درختی پوشیده از جوانه بود و پر از امید شکفتن.پسر سوم گفت: درختی بود سر شار از شکوفه های زیبا و عطر آگین و با شکوه ترین صحنه ای بود که تا به امروز دیده ام. پسر چهارم گفت: درخت بالغی بود پربار از میوه ها، پر از زندگی و زایش!

مرد لبخندی زد و گفت: همگی درست گفتید اما هر یک از شما فقط یک فصل از زندگی درخت را دیده اید! شما نمی توانید در باره یک درخت یا یک انسان بر اساس یک فصل قضاوت کنید؛ همه حاصل آنچه هستند و لذت ، شوق و عشقی که از زندگیشان بر می آید ، فقط در انتها نمایان می شود؛ وقتی همه فصلها آمده و رفته باشد!  اگر در زمستان تسلیم شوید، امید شکوفایی بهار ، زیبایی تابستان و بار وری پاییز را از دست داده اید! مبادا بگذارید درد و رنج یک فصل ، زیبایی و شادی فصلهای دیگر را نابود کند! زندگی را فقط با فصلهای دشوارش نبینید! در راههای سخت ، پایداری کنید! لحظه های بهتر، سر انجام از راه می رسند.

در پایان ، فراموش نکنید هنگامی که در زندگی با مشکلی مواجه شدید ، به خود بگویید که (هیچ وقت دریای آرام ، ناخدای قهرمان نمی سازد ؛ سختی ، بزرگترین نعمت خداوند است.)

منبع: مجله شادکامی

معلمی از دانش آموزان خواست تا عجایب هفت گانه جهان را فهرست وار بنویسند. دانش آموزان شروع به نوشتن کردند. معلم نوشته ها را جمع آوری کرد. با آنکه همه جواب ها یکی نبودند ، اما بیشتر دانش آموزان به موارد زیر اشاره کرده بودند :

اهرام مصر ، تاج محل ، کانال پاناما ، کلیسای سنپیتر ، دیوار بزرگ چین و ......

در میان نوشته ها ، کاغذ سفیدی به چشم می خورد. معلم پرسید : این کاغذ سفید مال چه کسی است ؟ یکی از دانش آموزان دست خود را بالا برد. معلم پرسید : دخترم ! تو چرا چیزی ننوشتی ؟ دخترک جواب داد : عجایب موجود در جهان ، خیلی زیاد هستند و من نمی توانم تصمیم بگیرم که کدام را بنویسم. معلم گفت : بسیار خوب ، هر چه در ذهنت است به من بگو شاید بتوانم کمکت کنم ! در این هنگام ،دخترک مکثی کرد و گفت : به نظر من عجایب هفت گانه جهان عبارتند از : لمس کردن ، چشیدن ، دیدن ، شنیدن ، احساس کردن ، خندیدن و عشق ورزیدن .

پس از شنیدن سخنان دخترک ، کلاس در سکوتی محض فرو رفت . آری ! عجایب واقعی همین نعمت هایی هستند که ما آنها را ساده و معمولی می انگاریم و به سادگی از کنارشان عبور می کنیم.

مسعود لعلی

مردی صبح زود از خواب بیدار شد تا نماز بخواند. لباس پوشید و راهی مسجد شد. در راه، زمین خورد و لباس هایش کثیف شد. او بلند شد، خود را تکان داد و به خانه برگشت. لباس هایش را عوض کرد و دوباره راهی مسجد شد که در همان نقطه ، مجددا زمین خورد!

او دوباره بلند شد خودش را پاک کرد و به خانه برگشت. یک بار دیگر لباس هایش را عوض کرد و راهی مسجد شد. در راه ، با مردی که چراغ در دست داشت ، برخورد کرد و نامش را پرسید. مرد پاسخ داد : « من دیدم شما در راه مسجد دو بار به زمین افتادید ، از این رو چراغ آوردم تا بتوانم راهتان را روشن کنم. » مرد اول از او بسیار تشکر کرد و هر دو راهشان را به طرف مسجد ادامه دادند. همین که به مسجد رسیدند ، مرد اول از مرد چراغ به دست درخواست کرد تا به مسجد وارد شود و با او نماز بخواند اما مرد از رفتن به مسجد خودداری کرد. مرد اول درخواستش را دو باره دیگر تکرار کرد و مجددا همان جواب را شنید. مرد از او سوال کرد که چرا نمی خواهد وارد مسجد شود و نماز بخواند و او پاسخ داد : « من شیطان هستم » مرد با شنیدن این جواب ، تعجب کرد ..... شیطان در ادامه توضیح داد : من تو را در راه مسجد دیدم و این من بودم که باعث زمین خوردنت شدم. وقتی به خانه رفتی ، خودت را تمیز کردی و به مسجد برگشتی ، خدا همه گناهانت را بخشید. برای بار دوم باعث زمین خوردنت شدم اما بار دوم هم باعث در خانه ماندن تو نشد بلکه سریع تر به راه مسجد برگشتی. به خاطر همین ، خدا همه گناهان افراد خانواده ات را بخشید. من ترسیدم که اگر یک بار دیگر باعث زمین خوردنت شوم ، آن گاه خدا گناهان افراد شهرت را هم خواهد بخشید. بنابراین آمدم تا از سالم رسیدن تو به خانه خدا مطمئن شوم!

منبع:مجله شادکامی

روزی دزدی در راهی ، بسته ای دزدید که در آن ، چیز گران بهایی بود و دعایی نیز پیوست آن بود. آن شخص ، بسته را به صاحبش برگرداند.

او را گفتند : « چرا این همه مال را از دست دادی ؟! »

گفت : صاحب مال عقیده داشت که این دعا ، مال او را حفظ می کند و من ، دزد مال او هستم ، نه دزد دین. اگر آن را پس نمی دادم و عقیده صاحب آن مال ، خللی می یافت؛ آن وقت من ، دزد باورهای او نیز بودم و این کار ، دور از انصاف است !

مرد مسنی به همراه پسر جوانش در قطار نشسته بود. در حالی که مسافران در صندلی های خود نشسته بودند، قطار شروع به حرکت کرد.

به محض شروع حرکت قطار، پسر که کنار پنجره نشسته بود، پر از شور و هیجان شد. دستش را از پنجره بیرون برد و در حالی که هوای در حال حرکت را با لذت لمس می کرد، فریاد زد : پدر نگاه کن ! درخت ها حرکت می کنند. مرد مسن با لبخندی، هیجان پسرش را تحسین کرد. کنار مرد جوان، زوج جوانی نشسته بودند که حرف های پدر و پسر را می شنیدند و از حرکات پسر جوان که مانند یک بچه 5 ساله رفتار می کرد، متعجب شده بودند.

ناگهان پسر دوباره فریاد زد : پدر نگاه کن ! دریاچه، حیوانات و ابرها با قطار حرکت می کنند. زوج جوان، پسر را با دلسوزی نگاه می کردند. باران شروع شد ؛ چند قطره روی دست مرد جوان چکید او با لذت، آن را لمس کرد و چشم هایش را بست و دوباره فریاد زد : پدر نگاه کن ! باران می بارد، آب روی من چکید.

زوج جوان دیگر طاقت نیاوردند و از مرد مسن پرسیدند : چرا شما برای مداوای پسرتان به پزشک مراجعه نمی کنید ؟!

مرد مسن گفت: « ما همین الان از بیمارستان بر می گردیم. امروز پسر من برای اولین بار در زندگی اش می تواند ببیند ! »

بدون دانستن تمام حقایق، نتیجه گیری نکنید.

منبع:مجله شادکامی

چند قورباغه از جنگلی عبور می کردند که ناگهان دو تا از آنها به داخل گودال عمیقی افتادند. بقیه قورباغه ها در کنار گودال جمع شدند. آنها وقتی که دیدند گودال چقدر عمیق است به دو قورباغه دیگر گفتند: دیگر چاره ای نیست شما به زودی خواهید مرد. دو قورباغه حرفهای آنها را نشنیده گرفتند و با تمام توانشان کوشیدند تا از گودال خارج شوند. اما قورباغه های دیگر مدام به آنها می گفتند که دست از تلاش بردارید، چون نمی توانید از گودال خارج شوید و به زودی خواهید مرد.بالاخره یکی از آنها تسلیم گفته های دیگران شد و دست از تلاش کشید او بی درنگ به ته گودال پرتاب شد و مرد.اما قورباغه دیگر با حداکثر توانش برای بیرون آمدن از آن گودال تلاش کرد.بقیه فریاد می زدند دست از تلاش بردار. اما او با توان بیشتری تلاش می کرد تا اینکه بالاخره از گودال بیرون آمد.

وقتی از گودال بیرون آمد بقیه از او پرسیدند: مگر تو حرفهای ما را نمی شنیدی؟ او گفت نه

معلوم شد که قورباغه کر بوده او در واقع فکر می کرده که دیگران دارند او را تشویق می کنند.

منبع: بهشت یا جهنم انتخاب با شماست

مسعود لعلی

روزی مردی ثروتمند با اتومبیل جدید و گران قیمتش با سرعت فراوان از خیابان کم رفت و آمدی می گذشت. ناگهان از بین دو اتومبیل پارک شده در کنار خیابان، پسر بچه ای تکه سنگی به سمت او پرتاب کرد. تکه سنگ به اتومبیل او برخورد کرد. مرد ترمز کرد و سریع پیاده شد و دید که اتومبیلش صدمه دیده است. به طرف پسرک رفت و او را به باد سرزنش گرفت. پسرک گریان و با تلاش فراوان بالاخره توانست توجه مرد را به سمت پیاده رو ، جایی که برادر فلجش از روی صندلی چرخ دار به زمین افتاده بود جلب کند. پسرک گفت: اینجا خیابان خلوتی است و به ندرت کسی از آنجا عبور می کند. برادر بزرگم از روی صندلی چرخ دارش به زمین افتاده و من برای بلند کردنش به اندازه کافی توان ندارم. برای اینکه شما را متوقف کنم ناچار شدم از تکه سنگ استفاده کنم. مرد بسیار متاثر شد و از پسرک عذر خواهی کرد. برادر او را بلند کرد و روی صندلی نشاند و سوار اتومبیل خود شد و به آرامی به راهش ادامه داد.

در جاده زندگی آنچنان با سرعت و بی توجه به دیگران حرکت نکنید که دیگران مجبور شوند برای جلب توجه شما تکه سنگ به سویتان پرتاب کنند.  

منبع:بهشت یا جهنم

انتخاب با شماست

مسعود لعلی

جوان ثروتمندی نزد استادش رفت و از او برای بهتر زیستن اندرزی خواست. استادش او را به کنار پنجره برد و پرسید: پشت پنجره چه می بینی؟

جوان پاسخ داد آدمهایی که در رفت و آمدند و گدای کوری که در خیابان صدقه می گیرد. بعد آینه بزرگی به او نشان داد و پرسید: در این آینه نگاه کن و بگو چه می بینی؟

پاسخ دادخودم را می بینم. استاد گفت درست است وقتی در آینه نگاه می کنی دیگران را نمی بینی. آینه و پنجره هر دو از یک ماده اولیه ساخته شده اند شیشه. اما در آینه، لایه ی نازکی از نقره در پشت شیشه قرار گرفته است و در آن چیزی جز شخص خودت را نمی بینی. این دو شی شیشه ای را با هم مقایسه کن وقتی شیشه فقیر باشد، دیگران را میبیند و به آنها محبت می کند؛ اما وقتی از لایه ای از نقره (ثروت) پوشیده می شود، تنها خودش را می بیند. تنها وقتی ارزش داری که شجاع باشی و آن پوشش نقره ای را از جلوی چشم هایت برداری، تا بار دیگر بتوانی دیگران را ببینی و دوستشان بداری

منبع:بهشت یا جهنم

انتخاب با شماست 

مسعود لعلی

یک روز بعد از ظهر وقتی اسمیت داشت از کار برمی گشت خانه، سر راه زن مسنی را دید که ماشینش خراب شده و ترسان توی برف ایستاده بود. زن برای او دست تکان داد تا متوقف شود. اسمیت پیاده شد و خودش را معرفی کرد و گفت: من آمده ام کمکتان کنم. زن گفت: صدها ماشین از جلوی من رد شدند ولی کسی نایستاد، این واقعا لطف شماست.

وقتی که لاستیک را عوض کرد و درب صندوق عقب را بست آماده رفتن شد،زن پرسید: چه قدر باید بپردازم؟ و او به زن چنین گفت: شما هیچ بدهی به من ندارید من هم در چنین شرایطی بوده ام و روزی یک نفر هم به من کمک کرد، همان طور که من به شما کمک کردم. اگر شما واقعا می خواهی که بدهیت را به من بپردازی، باید این کار را بکنی: نگذار زنجیر عشق به تو ختم بشه!

چند مایل جلوتر، زن کافه کوچکی را دید و رفت تا آنجا چیزی بخورد و بعد راهش را ادامه بدهد ولی نتوانست بی توجه از لبخند شیرین زن پیشخدمتی بگذرد که معلوم بود باردار است و از خستگی روی پا بند نبود. او داستان زندگی پیشخدمت را نمی دانست و احتمالا هیچ گاه هم نخواهد فهمید. وقتی که پیش خدمت رفت تا بقیه ی صد دلار را بیاورد، زن از در بیرون رفته بود، در حالی که بر روی دستمال سفره یادداشتی را باقی گذاشته بود وقتی پیش خدمت نوشته ی روی آن را خواند، اشک در چشمانش حلقه زده بود.

در یادداشت چنین نوشته شده بود: شما هیچ بدهی به من ندارید. من هم در چنین شرایطی بوده ام و روزی یک نفر هم به من کمک کرد، همان طور که من به شما کمک کردم. اگر واقعا می خواهی بدهیت را به من بپردازی، باید این کار را بکنی: نگذار زنجیر عشق به تو ختم بشه! همان شب وقتی زن پیش خدمت از سر کار به خانه رفت، در حالی که به آن پول و یادداشت زن فکر می کرد، به شوهرش گفت: «اسمیت همه چیز دارد درست می شود»

منبع:مجله شادکامی

سال ها پیش در یکی از مناطق چین باستان، شاهزاده ای آماده تاج گذاری می شد اما بنا به قانون، باید اول ازدواج می کرد. از آنجا که همسر او ملکه آینده می شد، باید دختری را پیدا می کرد که بتواند به طور کامل به او اطمینان کند. بنابراین با مرد خردمندی مشورت کرد و تصمیم گرفت تمام دختران جوان منطقه را دعوت کند و دختری که سزاوار ازدواج با امپراطور باشد، انتخاب نماید. دختر خدمت کار قصر نیز عاشق شاهزاده بود و با وجود اینکه می دانست فقط زیبا ترین و ثروتمند ترین دختران دربار در آن مجلس حضور دارند، تصمیم گرفت از این فرصت استفاده کرده و دست کم یک بار از نزدیک، شاهزاده را ببیند.

سرانجام روز موعود فرا رسید و شاهزاده در میان درباریان ایستاد و شرایط رقابت را اعلام کرد.

« به هر یک از شما دانه ای می دهم. فردی که بتواند در مدت شش ماه، زیباترین گل را برای من بیاورد، ملکه آینده چین می شود»

دختر، دانه را گرفت و در گلدانی کاشت و از آنجا که مهارت چندانی در باغبانی نداشت، با دقت و بردباری زیادی به خاک گلدان رسید.سه ماه گذشت و هیچ گلی سبز نشد. او هر چیزی را امتحان کرد، با کشاورزها صحبت کرد آنان راه های مختلف گل کاری را به او آموختند اما هیچ کدام از این راه ها نتیجه نداد و او روز به روز از رویایش دور تر شده ولی عشقش مانند قبل زنده بود. سرانجام، شش ماه گذشت گلی در گلدان رشد نکرد. روز ملاقات فرا رسید دختر با گلدان خالی منتظر ماند و دید همه دختران دیگر با گلدان های زیبایی آمده اند و او شانسی ندارد. لحظه موعود فرا رسید، شاهزاده وارد شد گلدان ها را با دقت بررسی کرد.

نتیجه اعلام شد دختر خدمت کار،همسر آینده او بود. حاضران اعتراض کردند و گفتند رای شاهزاده اشتباه است. شاهزاده با خونسردی، دلیل انتخابش را توضیح داد

«این دختر، تنها فردی است که گلی را به ثمر رسانده که او را سزاوار همسری خود می دانم. گل صداقت، همه ی دانه هایی که به شما دادم، عقیم بودند و امکان نداشت گلی از آنها بروید»

منبع:مجله شادکامی

یک روز وقتی کارمندان به اداره رسیدند، اطلاعیه بزرگی را در تابلوی اعلانات دیدند که روی آن نوشته شده بود: دیروز فردی که مانع پیشرفت شما در این اداره بود، درگذشت. شما را به شرکت در مراسم تشییع جنازه که ساعت 10 صبح در سالن اجتماعات برگزار می شود، دعوت می کنیم.

در ابتدا، همه از دریافت خبر مرگ یکی از همکارانشان، ناراحت شدند اما پس از مدتی، کنجکاو شدند بدانند کسی که مانع پیشرفت آنان بوده کیست.

این کنجکاوی، به طور تقریبی، تمام کارمندان را ساعت 10 صبح به سالن اجتماعات کشاند. رفته رفته که جمعیت زیاد می شد، هیجان هم بالا می رفت. همه پیش خود فکر می کردند که چه کسی مانع پیشرفت ما در اداره بوده؟ به هر حال، خوب شد که مرد!

کارمندان در صفی قرار گرفتند و یکی یکی بالا سر تابوت رفتند و وقتی به درون آن نگاه می کردند ناگهان خشکشان میزد و زبانشان بند می آمد. آینه ای درون تابوت قرار داده شده بود که هر کس به درون آن نگاه می کرد، تصویر خود را می دید. نوشته ای نیز به این مضمون در کنار آینه بود: تنها یک نفر وجود دارد که می تواند مانع رشد شما شود و او هم کسی نیست جز خود شما. شما تنها کسی هستید که می توانید زندگی تان را متحول کنید و تنها کسی هستید که می توانید به خودتان کمک کنید.

زندگی شما وقتی که رییس تان، پدر ومادرتان، دوستانتان، شریک زندگیتان یا محل کارتان تغییر می کند، دستخوش تغییر نمی شود، زندگی شما وقتی تغییر  می کند که شما تغییر کنید، باور های محدود کننده خود را کنار بگذارید و باور کنید که شما،تنها کسی هستید که مسئوول

زندگی خودتان می باشید. دنیا مانند آینه است که انعکاس فکر هایی که فرد به شدت به آنها اعتقاد دارد را به او باز می گرداند. تفاوتها، در روش نگاه کردن به زندگی است.

منبع: مجله شادکامی

یک لنگه کفش که شما را به جایی نمی برد!

پیرمردی با قطار به مسافرت رفت.به علت بی توجهی یک لنگه کفش او از پنجره قطار بیرون افتاد. مسافران دیگر برای پیرمرد تاسف خوردند، ولی پیرمرد بی معطلی لنگه دیگر کفشش را هم به بیرون پرتاب کرد. همه متعجب شدند. پیرمرد گفت که یک لنگه کفش نو برایم بی مصرف است ولی اگر کسی یک جفت کفش نو پیدا کند، خیلی خوشحال می شود. انسان منطقی همیشه می تواند از کاستی ها ، شادمانی بیافریند و با آنچه از دست داده است فرصت سازی کند.

آیا ما نیز واقعا منطقی هستیم؟

در وهله اول توقع شما،از دیگران است یا خودتان؟!

یک روز سه لاک پشت که با هم دوست بودند تصمیم گرفتند برای گردش به خارج از محل اقامتشان بروند. از آنجا که لاک پشت ها به طور کلی در همه موارد کند عمل می کنند، مدت زیادی طول کشید تا برای سفرشان آماده شوند!

آنها بالاخره در سال سوم سفرشان جایی را برای اقامت پیدا کردند.حدود شش ماه محوطه را تمیز کردند، و سبد غذایشان را باز کرده، و مقدمات را آماده کردند.... و یک دفعه متوجه شدند که نمک نیاورده اند!

خوردن غذا بدون نمک یک فاجعه بود، و همه آنها در این مورد موافق بودن.بعد از یک بحث طولانی،جوان ترین لاک پشت برای آوردن نمک از خانه انتخاب شد.لاک پشت کوچک ناله کرد، جیغ کشید و توی لاکش کلی بالا و پایین پرید، گرچه او سزیع تری لاک پشت بین بقیه بود!

او قبول کرد که به یک شرط این کار را انجام بدهد،اینکه هیچ کس تا وقتی او برنگشته چیزی نخورد.خانواده قبول کردند و او به راه افتاد.سه سال گذشت و لاک پشت کوچک برنگشت.

پنج سال......شش سال.......سپس در سال هفتم غیبت او، پیرترین لاک پشت که دیگر نمی توانست گرسنگی را تحمل کند گفت که قصد دارد غذا بخورد و شروع به باز کردن ظرف غذا کرد.در این هنگام ناگهان لاک پشت کوچک از پشت درختی فریاد کنان بیرون پرید: می دانستم که منتظر من نمی مانید حالا من هم نمی روم نمک بیاورم!!!

برخی از ما زندگی خود را در این انتظار تلف می کنیم که دیگران به تعهداتی که از ایشان توقع داریم عمل کنند و آن قدر نگران کارهایی که دیگران انجام میدهند یا نمی دهند هستیم که خودمان عملا هیچ کاری انجام نمی دهیم 

 منبع:دو هفته نامه موفقیت

داستان دو دوست

با هم زندگی می کردند.همیشه با هم بودند.اسم یکی " من " و اسم دیگری " او " بود.

" او" همیشه مواظب  "من" بود. تجربه  " او "  بیشتر از  "من"  و راه رو از چاه تشخیص می داد.

همه چیز " من " رو " او " داده بود ولی "من" هیچ وقت از " او " تشکر نمی کرد.

" من " همیشه غر می زد و می گفت: که " او " مرا فراموش کرده.

" او " هر چه به " من " می داد " من " هیچ تشکری نمی کرد.

با اینکه " او " هیچ احتیاجی به تشکر " من " نداشت.

بارها و بارها " من " قلب " او " را شکسته بود ولی " او " کینه ای به دل نداشت و " من " را می بخشید.

" من " میگفت تمام بلاهایی که به سرش می آید تقصیر " او " ست.

" من " همیشه نیمه خالی لیوان را می دید.

آیا شما دوست داشتید جای " من " بودین؟

حالا بیا این دو حصاری رو که دور خودمان کشیدیم رو برداریم و درست نگاه کنیم و خودمون رو جای " من " بگذاریم و خداوند رو به جای " او " 

به جای تشکر از نعمت های خداوند همیشه غر می زنیم و نیمه خالی لیوان رو می بینیم.فکر می کنیم که خداوند ما رو فراموش کرده، با کارهای نا شایست خودمون او رو می رنجونیم.

باید این جمله رو با تمام وجو احساس کرد و در زندگی به کار بست.

شکر نعمت نعمتت افزون کند           کفر نعمت از کفت بیرون کند 

گریه بوعلی سینا

ابو علی سینا حتی زمانی که به وزارت رسیده بود قبل از طلوع آفتاب از خواب بیدار می شد و به مطالعه و تحقیق می پرداخت. روزها به امر وزارت مشغول بود و شب ها برای شاگردان تدریس می کرد. او به خاطر آنکه خودهمواره از وقت بهترین استفاده را می کرد و همیشه سعی می کرد شاگردان خوبی هم تربیت کند، از این که شاگردان مطلبی را خوب یاد نمی گرفتن ناراحت می شد. " بهمنیار " یکی از شاگردان بوعلی سینا می گوید: شبی را به تفریح و شادمانی پرداختیم و فردا که در محضر استاد رفتیم در اثر خستگی شب، سخنان ایشان را نفهمیدیم و او با زیرکی موضوع را فهمید و به من گفت: " آنچنان که معلوم است، شب گذشته را به تفریح گذرانده اید. " گفتیم : " آری " استاد که از این عمل و سستی و بی انضباطی در کارمان بسیار ناراحت شده بود، اشک از دیدگانش سرازیر شد و آهی کشید و گفت: " افسوس که عمر گران مایه را بیهوده تلف کردید و از این حقایق بهره مند نشدید جای تعجب است که بند بازان با پشت کار و تمرین کار خود را به جایی می رسانند که با هنر ورزی خود باعث حیرت هزاران عاقل می شوند ولی شما در کار تحصیل آنچنان کوتاهی می کنید که حتی نادانان زمان را نیز متعجب نمی کنید. "

منبع:دو هفته نامه موفقیت

روزی شیوانا در جمع شاگردانش نشسته بود. سخن از مرد قلدری به میان آمد که در دهکده مجاور بعضی اوقات با رهگذران به خشونت رفتار می کرد و آنها را می ترساند. یکی از شاگردان گفت: "من این مرد را می شناسم. مادر پیری دارد که بسیار ضعیف و ناتوان است. روزی دیدم که اهالی دهکده دسته جمعی نزد مادرش که زن آبرو مندی بود رفتند و از او اجازه خواستند تا این مرد را ادب کنند. اما مادر پیر او با گریه و التماس می گفت که بچه اش از کودکی شیطان بوده و چیزی در دلش نیست و اگر هم خطایی از او سر زده، ادامه همان رفتار کودکانه اش است و عمدی نیست."

سپس شاگرد شیوانا پرسید:" من هنوز نفهمیده ام چرا آن پیر زن از پسر تنومند و قلدرش تا این حد دفاع می کند و نمی گذاری اهالی او را ادب کنند و سر جایش بنشانند؟"

شیوانا با خنده گفت:" شما یک مرد درشت اندام می بینید که وسط دهکده ایستاده و با هیکل بزرگش رهگذران را می تر ساند اما آن پیرزن یک مادر است و هنوز او را کودک می پندارد که فقط کمی پزرگتر شده است. تفاوتی که می بینید تفاوت نگاه مادر با غریبه است. مادر فرزندش را در هر سن و سالی که باشد هنوز همان کودک بی دست و پایی میبیند که کمی بزرگ شده است. برای همین است که حتی در سن پیری هم با چنگ و دندان از کودکش دفاع می کند."

روزی روزگاری ، کشاورزی هنگام شخم زدن زمین خود صدای عجیبی از زیر لبه گاو آهن خود شنید. نگاهی به زمین کرد و پس از کنار زدن خاک، متوجه صندوقی پر از سکه های طلا شد. این اقبالی بزرگ برای او بود.با خود اندیشید با آنها چه کار کند؟ سرانجام تصمیمش را گرفت که هیچ تصمیمی برای خرج کردن آنها نگیرد.آن گنج گران بها برای امنیت وی در زمان بروز حادثه خواهد بود!!! بنابراین آن را در انتهای زمینش خاک کرد و این احساس امنیت شخصیت وی را دگرگون ساخت : او از انسانی خشک و سخت تبدیل به فرد آرامی شد،دیگر بدخلق و عبوس نبود و فردی دوست داشتنی گشت و مانند قبل نا شکیبا و تند نبود بلکه مبدل به انسانی بردبار شد.

او از آن پس، زندگی زیبا و خوشی را تجربه کرد چون می دانست که اگر شرایط سختی برایش پیش بیاید،می تواند با تکیه بر طلاهایش با آن مقابله کند. سال های زیادی گذشت و پایان عمر کشاورز نزدیک شد او در آخرین ساعات زندگی اش، رازش را با فرزندانش در میان گذاشت و زندگی را بدرود گفت. روز بعد ،فرزندان وی به جست و جوی صندوق طلا رفتند و پس از کندن زمین آن را یافتند اما صندوق خالی بود!

نکته جالب توجه در این داستان این است که ثروتمند بودن ، احساس امنیت و خوشبختی را برای پیرمرد به ارمغان نیاورده بود بلکه فکر ثروتمند بودن باعث رضایت و خوشی او شده بود.

توجه کنید: خود ثروت نه ، بلکه فکر آن !

وقتی فکری در سر دارید که باعث ناراحتی تان می شود به یاد این داستان بیفتید آیا واقعا خود آن موضوع موجب رنج شما شده یا فکرهایی که در مورد آن دارید؟

منبع:دو هفته نامه موفقیت

 بخشش

یکی از سربازان ناپلئون مرتکب جنایتی شد،در نتیجه او را به مرگ محکوم کردند.روز اعدام فرا رسید.مادر سرباز التماس می کرد که از گناه فرزندش چشم پوشی کنند.

-خانم ! عمل پسر شما سزاوار بخشش نیست .

-می دانم اگر سزاوار ترحم بود که دیگر به بخشش احتیاج نداشت. بخشش یعنی اینکه آدم بتواند فراتر از انتقام یا عدالت برود.

وقتی ناپلئون این جملات را شنید،دستور داد حکم اعدام را به تبعید تبدیل کنند

هر گاه فکر کردی گناه کسی آنقدر

بزرگ است که نمی توانی آن را ببخشی

بدان که آن از کوچکی روح توست نه از

بزرگی گناه او.

سکه

روزی پسرکی در خیابان سکه ای یک سنتی پیدا کرد.او از پیدا کردن سکه ای آن هم بدون زحمت، خیلی ذوق زده شد.این تجربه باعث شد او بقیه روزهای عمرش را هم با چشمان باز سرش را به سمت پایین بگیرد و به دنبال سکه بگردد.

او در زندگیش 296 سکه 1 سنتی،48 سکه 5 سنتی،19 سکه 10 سنتی،16 سکه 25 سنتی،2 نیم دلاری و یک اسکناس مچاله شده پیدا کرد،یعنی جمعا 13 دلار و 26 سنت.

اما در برابر به دست آوردن این ثروت،او زیبایی دل انگیز 39396 طلوع خورشید،157 درخشش رنگین کمان و منظره درختان افرا را از دست داد.او هیچ گاه ابرهای سفیدی را که بر فراز آسمان ها  در حرکت بودند ندید،پرواز پرندگان،درخشش خورشید لبخند هزاران رهگذر،هرگز جزئی از خاطرات او نشد.

زمان با ارزش ترین سکه زندگی شماست شما و تنها شما تصمیم

خواهید گرفت که چگونه از آن استفاده کنید.

(جان دریدن)

منبع:بهشت یا جهنم انتخاب با شماست

مسعود لعلی

چون ممکن است آنها شما را شرمنده کنند!

در یک عصر پاییزی،فرد سال خورده ای وارد رستورانی شد و سوپ گرمی گرفت و تنها پشت میزی نشست.همان موقع یادش آمد که نمک برنداشته بلند شد و بعد از گرفتن نمک دان،به طرف میزش رفت که متوجه شد مرد سیاه پوستی در جای او نشسته و مشغول خوردن سوپ اوست.بادی به غبغب انداخت و با خودش گفت: " این سیاه پوست باید ادب شود درس خوبی به او می دهم. " سپس رفت سر همان میز نشست و با خیر خواهی اجازه داد که او کمی از سوپش را بخورد سپس کاسه را به طرف خودش کشید . قاشقش را در سوپ فرو برد تا آن را با وی شریک شود.مرد سیاه پوست به آرامی کاسه را به سمت خودش کشید و به خوردن ادامه داد. پیر مرد نیز سعی کرد کاسه را به طرف خودش بکشد تا او هم بتواند بخورد.

سر انجام سوپ تمام شد مرد سیاه پوست از جای خود بلند شد و با اشاره از او خواست کمی صبر کند بعد با ظرف بزرگی از سیب زمینی برگشت و با وی شریک شد.بعد از غذا آنها با هم خداحافظی کردند و او به سمت دست شویی رفت زمانی که برگشت متوجه شد که کیفش پایین صندلی نیست شروع به فریاد کرد " وای نباید به آن مرد اعتماد می کردم! " و فریادهایش ادامه داشت تا اینکه کیف او را پایین صندلی میز کناری در حالی که یک کاسه سوپ سرد روی آن بود پیدا کردند.هیچ کس به سوپ او دست نزده بود و این خود او بود که به اشتباه سر میز مرد سیاه پوست نشسته بود و در غذای او شریک شده بود.

" قلب هر انسانی، بهشت یا جهنم اوست ! " ژان ژاک روسو 

منبع:دو هفته نامه موفقیت